Wanneer je niet in Sinterklaas gelooft...

...of stiekem toch wel.

 Zoon wordt in januari 7. Hij is eigenlijk nooit erg enthousiast geweest voor de Goedheiligman. Vanaf dat hij een jaar of 3 was vertoonde hij veel wantrouwen ten opzichte van het hele gebeuren. Als ik hem vroeg om na te denken over een verlanglijstje voor de Sint, koos hij liever voor een verlanglijstje voor zijn verjaardag. Bij het zien van de Sint en Piet haalde hij zijn schouders op of keek hij apathisch naar de gestrooide kruidnoten. Het kon hem niet erg boeien.

Zelf hadden we ook een beetje gewetensbezwaren. Wilden we wel meedoen aan dit commerciële feest? En wilden we wel liegen tegen onze kinderen? Hoe zouden ze het vinden als ze de waarheid Te weten kwamen? Omdat er geen weg meer terug zou zijn na het verhullen van het Grote Geheim, wilden we zeker zijn dat we er niet aan mee wilden doen. En dat waren we nog niet.

Op een dag kwamen de vragen. "Hoe oud is Sinterklaas wel niet?" vroeg hij. Wij dachten dat het misschien minder liegen zou zijn als we hem zelf de vragen lieten beantwoorden. "Hoe oud denk jij dat hij is?" zeiden we dan. Zoon bedacht dat hij wel heeeel oud moest zijn, ouder dan 100 jaar. "Maar gaat hij dan NOOIT dood?" kwam er meteen achteraan. Dat jaar was net Willen Alexander koning geworden, dus dat kon ik mooi als kapstok gebruiken: ik vertelde dat als de ene Sint doodging of te oud werd, hij vervangen werd door de volgende Sint. De vragen bleven komen en de antwoorden moesten steeds creatiever worden. Zoon vroeg zich bijvoorbeeld af waarom de Sint geen Spaans kon verstaan, hoe hij zoveel geld had voor cadeaus, hoe hij alle namen van de kinderen kon weten (maar niet de Sint van school of het winkelcentrum) of hoe hij ons huis binnen kon komen. Wij dachten dan ook dat hij er gewoon niet echt in geloofde.

Vorig jaar kwam zoon versneld in een groep 4/5/6 op school. Omdat we in ieder geval zeker wilden weten dat hij het Grote Geheim van ons zou weten en niet van een klasgenoot, besloten we hem op tijd in te lichten. We vertelden voorzichtig dat het eigenlijk een toneelstukje, een spelletje, een verhaal was wat elk jaar opnieuw gespeeld werd en dat eigenlijk de ouders de cadeaus kopen. Sint en Piet zijn slechts verklede personen. Tot onze verbazing was hij erg teleurgesteld het te weten. In het begin vond hij het heel interessant en verklapte aan iedereen het geheim. Daarna wilde hij alles weten: welke cadeaus hij zou krijgen, wat het budget was, wanneer de cadeaus gekocht werden, wanneer er iets in de schoen kwam. Hij worstelde zichtbaar met het hele gebeuren.

Dit jaar wilden we het feest eigenlijk niet vieren, omdat we dan in het buitenland zouden zijn. Zoon was al vroeg zenuwachtig voor de komst van Sint. Sommige dagen riep hij dat we het feest voor hem hadden verpest door de waarheid te verklappen. Andere dagen gaf hij toe stiekem toch een beetje te geloven. Maar ineens werd het Sinterklaasfeest een GROOT DING. Al weken voor de komst van de beste man waren de kinderen druk in de weer met verlanglijstjes, Sinterklaasknutsels, Piet-verkleedpartijtjes (waar zoon normaal nooit aan mee wil doen), Sinterklaastoneelstukjes, tekeningen en brieven voor de Sint, Sinterklaasfilmpjes en -liedjes en het lezen van Sinterklaasverhaaltjes. Zoon gaf zelfs aan dat hij het wel erg leuk zou vinden als 'rommelpiet' een rommeltje in de woonkamer zou achterlaten. Dus deed 'rommelpiet' dat, compleet met briefjes voor de kinderen met uitleg en het zoeken naar hun eigen cadeau (maar zonder naam erop, want dat was piet vergeten). "Wat is dit leuk!" riep zoon enthousiast. Nog niet eerder is het feest zo intensief beleefd en gevierd in huis! 

Het sinterklaasfeest is opeens een gezellig iets geworden. Zoon geniet er veel meer van dan toen hij er nog echt in geloofde. Misschien is een deel van de spanning weg nu hij de waarheid weet. En stiekem gelooft hij nog wel in Sinterklaas. En zijn wij blij dat wij het feest niet voor hem hebben verpest ;)