Een eco-mama vertelt...

In januari wordt Zoonlief T. 3 jaar en wordt het tijd om hem in te schrijven op een basisschool. Het kiezen van een school blijkt nog niet zo gemakkelijk te zijn! We zijn nu een aantal maanden verder en hebben nu twee basisscholen in de buurt bezocht. De eerste was een openbare school. Al bij binnenkomst had ik er geen goed gevoel bij. De school bestond uit één verdieping, was erg rommelig en het gebouw sterk verouderd. Zij hanteerden het Dalton onderwijs, waar ik niet echt enthousiast van werd. Het voelde als een falende poging om vrijheid binnen structuren te creeëren. Ik zag Zoonlief daar niet rondlopen. Deze school werd dus meteen van de lijst geschrapt. De twee school die we bezochten was een christelijke basisschool. In tegenstelling tot de openbare, bestond deze uit twee verdiepingen, was het gebouw netjes en modern en was erg overzichtelijk ingericht. Er was tussen-de-middag opvang, de rondleiding was uitgebreid en zoonlief T had het al meteen naar zijn zin. Het onderwij

Een week geleden maakte ik voor het eerst zelf koekjes. Best spannend, vond ik. De ingrediënten had ik al een tijdje in huis, maar steeds kwam het er niet van om ze ook daadwerkelijk te maken. Op een rustige ochtend bedacht ik het me het 'gewoon maar te doen'. Zoonlief liep steeds de keuken in om me te helpen. Ik koos voor zandkoekjes met een eigen draai; ik maakte ze met kokos en sinaasappel. Hoe zouden ze smaken? Het begon best lekker te ruiken! Toen het moment daar was om te proeven, doken we allen gretig op de koekjes. Na de eerste hap keken mijn man en ik elkaar aan. Dit waren de lekkerste koekjes OOIT!!! Zowel manlief als familie zeiden dat ze zó zouden geloven als ik zou zeggen dat de koekjes van de bakker om de hoek waren. Met heel veel verdriet hebben we de laatste opgegeten... Ik ben ontzettend trots op mijn eerste zelfgebakken koekjes. Zou de volgende keer net zo goed gaan? Ik ben benieuwd! Ik heb mezelf voorgenomen om voortaan elke week iets te bakken. Ik hoop d

 Vandaag is babydochter alweer 6 maanden! De afgelopen maanden zijn voorbij gevlogen. Gaat met de eerste de tijd al snel, met een tweede is dit nog veel erger. Mijn kleine baby wordt groot!! Ze kan al maanden rollen, heeft haar eerste woordjes al gezegd, kan heerlijk spelen, schateren om haar grote broer en ze al enigszins zelfstandig zitten (voor eventjes dan). Ze is nu erg druk bezig met tijgeren en het oefenen hiervan; voor we het doorhebben gaat ze de hele kamer door. Als ze lijkt op haar grote broer gaat dit al gauw gebeuren! En, natuurlijk, krijgt onze meisjesbaby ook, nog steeds, borstvoeding! Na een zeer moeizame start ben ik ontzettend blij dat dit nog altijd zo goed gaat. Het is niet alleen het beste wat je je kindje kunt geven, het is ook nog eens goed voor het milieu, voor de mama, voor de portemonnee en het is ook gewoon ontzettend makkelijk. Altijd bij je, altijd op temperatuur. Ideaal, toch? Helaas zijn nog niet alle (aanstaande) mama's daarvan overtuigd. Erg j

Bron: * Het is eindelijk zover: Zoonlief T is (overdag weliswaar) zindelijk! Geen geklooi meer met luiers, geen gedoe meer bij het verschonen. Heerlijk!! We vonden het onderhand wel tijd worden nu hij 2 jaar en 9 maanden is. Hij was er vroeg bij en gaf met 17 (!) maanden al aan op het potje te willen. Na een aantal keren dit geprobeerd te hebben, had hij er geen zin meer in. Prima, want hij was nog wel heel erg jong. Na een aantal maanden herhaalde dit ritueeltje zich weer. Oke, nog steeds geen probleem. En zo hebben we toch ruim een jaar doorgebracht. In juli zijn we 2 weken op vakantie geweest. HET moment om weer te investeren in zindelijkheid, bedachten we. Zo gezegd, zo gedaan. Het ging langzaam, maar goed en aan het einde van de vakantie liep hij overdag zonder luier. Joepie! Maar. Toen kwam de terugreis. Twintig uur rijden met de auto. De luier moest weer aan dus. Thuis kreeg ik hem met moeite weer uit. Na drie ongelukjes was zoonlief T overtuigd: de luier moest weer aan

Zoonlief T. gaat twee dagen per week naar de kinderopvang. Meestal gaat hij enthousiast weg, als ik geluk heb krijg ik nog een vluchtig kusje. Er zijn echter ochtenden waarop hij totaal geen zin heeft en jammert dat hij thuis wil blijven. Vaak zijn dit ook net de ochtenden of dagen dat ik toevallig thuis ben. En dan twijfel ik: "zal ik hem dan maar lekker thuis houden?". Ik wil er geen gewoonte van maken dat ik toegeef als hij ergens om jammert. Als hij straks naar school gaat, zal hij ook gewoon moeten gaan. Ook als hij geen zin heeft. En nu ben ik vandaag toevallig thuis, maar de volgende keer weer niet. Tegelijk voel ik me ook weer schuldig om hem 'weg te sturen', terwijl het eigenlijk niet hoeft. Wat te doen? Uiteindelijk ervoor gekozen om hem toch naar de opvang te brengen. Met pijn in mijn hart. Gelukkig is hij, eenmaal daar, alles vergeten en gaat hij enthousiast spelen met 'de kindjes'. Als ik hem 's middags ophaal, is hij ook lekker aan het sp

In mijn zoektocht naar groener en bewuster leven ben ik recent op iets schokkend gestuit. Er bestaat een simpel en goedkoop middeltje, verpakt in een fles en te koop in de supermarkt en drogist, dat kleine wonderen kan verrichten. Je kunt er mee schoonmaken, je kunt er mee wassen, je kunt het gebruiken tegen spruw, tegen neten...en er is vast nog wel veel meer wat je er mee kunt doen! Voor anderen wellicht oud nieuws, voor mij een openbaring dat je met een flesje azijn zóveel kunt doen. Goedkoper en natuurlijker dan schoonmaakmiddelen, wasverzachters en netenshampoo's. En eigenlijk ook zo simpel! Mijn badkamer heeft er niet eerder zo snel zo schoon uitgezien... Jammer dat deze 'wijsheid' ergens verloren is gegaan met de opkomst van de consumptiemaatschappij. Doet je denken over welke andere wijsheden nog meer verloren of vergeten zijn. Ik pleit er in ieder geval voor om allemaal de schoonmaakflessen en wasverzachters te laten voor wat ze zijn en over te stappen op (scho