Een tijdje terug had ik een gesprek met mijn zusje, vader en stiefmoeder over geven. Ik schreef er een blog over voor Dragen & Voeden. Je kunt het teruglezen op: http://www.dragen-en-voeden.nl/onvoorwaardelijk-geven/
Sindsdien komt dit onderwerp steeds in mijn leven terug. Als Zoon bijvoorbeeld vraag of ik even mee wil denken. Hij en Dochter hebben een meningsverschil. Zoon had namelijk het volgende bedacht: "ik geef mijn zusje mijn snoepje, als ik van haar dan dat kaartje mag hebben." Dochter was het echter niet met hem eens. "Dat is toch een goede deal mama, waarom wil ze dat dan niet?". Het 'probleem' is eigenlijk dat Zoon zijn zusje niet dat snoepje gunt, maar hij het snoepje eigenlijk niet wil hebben. Hij wil het kaartje dat zij heeft en geeft haar iets weg, wat hij toch niet wil, om dan te krijgen wat hij wel wil. Win win. Voor Zoon dan. Het leek hem wel een goede deal. Zusje echter zag weinig winst hierin en was het dus niet met hem eens. Zoon dacht mij wel te kunnen overtuigen van zijn gelijk, onderhandelaar als hij is. Mijn reactie had hij echter niet verwacht.
"Maar Zoon", zei ik, "ik vind dit geen goed plan." Hij schrok. Ik legde hem uit dat ik het heel lief van hem vond om zijn zusje zijn laatste snoepje te geven. Ik vond het ook wel prima dat hij graag met haar zou willen ruilen om zo dat kaartje te kunnen hebben. Alleen moest Zusje ook zelf iets kunnen uitkiezen waar zij dat kaartje voor zou willen ruilen. Of sterker nog: "het zou mooier zijn als je dat snoepje gewoon aan je zusje geeft, omdat je die toch eigenlijk niet wilt. Zonder dat je er iets voor terug wilt hebben." Zoon keek me haast angstig aan. "Maar wat win ik daar dan mee?" zei hij bijna zielig. "Misschien niets" zei ik, "maar het is wel aardig. En misschien dat je zusje je zo lief vindt, dat ze je dat kaartje ook gunt." Zoon liep mopperend weg en riep na "wat een stom idee. Laat maar zitten hoor. Zusje, het mag niet van mama. Ik hou het snoepje wel zelf en laat dat kaartje maar zitten." De reactie van Zusje hierop was erg mooi: "je mag dat kaartje wel gewoon van mij hebben hoor." Zoon begon te glunderen en accepteerde dat kaartje gretig. "Oke, hier, neem jij maar mijn snoepje. Ik wil het toch eigenlijk niet."
Ik hoorde het aan en glimlachte. Dat (onvoorwaardelijk) geven is dan wel lastig, maar uiteindelijk lossen kinderen het toch zelf maar mooi op!
Sindsdien komt dit onderwerp steeds in mijn leven terug. Als Zoon bijvoorbeeld vraag of ik even mee wil denken. Hij en Dochter hebben een meningsverschil. Zoon had namelijk het volgende bedacht: "ik geef mijn zusje mijn snoepje, als ik van haar dan dat kaartje mag hebben." Dochter was het echter niet met hem eens. "Dat is toch een goede deal mama, waarom wil ze dat dan niet?". Het 'probleem' is eigenlijk dat Zoon zijn zusje niet dat snoepje gunt, maar hij het snoepje eigenlijk niet wil hebben. Hij wil het kaartje dat zij heeft en geeft haar iets weg, wat hij toch niet wil, om dan te krijgen wat hij wel wil. Win win. Voor Zoon dan. Het leek hem wel een goede deal. Zusje echter zag weinig winst hierin en was het dus niet met hem eens. Zoon dacht mij wel te kunnen overtuigen van zijn gelijk, onderhandelaar als hij is. Mijn reactie had hij echter niet verwacht.
"Maar Zoon", zei ik, "ik vind dit geen goed plan." Hij schrok. Ik legde hem uit dat ik het heel lief van hem vond om zijn zusje zijn laatste snoepje te geven. Ik vond het ook wel prima dat hij graag met haar zou willen ruilen om zo dat kaartje te kunnen hebben. Alleen moest Zusje ook zelf iets kunnen uitkiezen waar zij dat kaartje voor zou willen ruilen. Of sterker nog: "het zou mooier zijn als je dat snoepje gewoon aan je zusje geeft, omdat je die toch eigenlijk niet wilt. Zonder dat je er iets voor terug wilt hebben." Zoon keek me haast angstig aan. "Maar wat win ik daar dan mee?" zei hij bijna zielig. "Misschien niets" zei ik, "maar het is wel aardig. En misschien dat je zusje je zo lief vindt, dat ze je dat kaartje ook gunt." Zoon liep mopperend weg en riep na "wat een stom idee. Laat maar zitten hoor. Zusje, het mag niet van mama. Ik hou het snoepje wel zelf en laat dat kaartje maar zitten." De reactie van Zusje hierop was erg mooi: "je mag dat kaartje wel gewoon van mij hebben hoor." Zoon begon te glunderen en accepteerde dat kaartje gretig. "Oke, hier, neem jij maar mijn snoepje. Ik wil het toch eigenlijk niet."
Ik hoorde het aan en glimlachte. Dat (onvoorwaardelijk) geven is dan wel lastig, maar uiteindelijk lossen kinderen het toch zelf maar mooi op!
Reacties
Een reactie posten